Fritz Lang keerde aan de vooravond van de jaren zestig terug naar Duitsland om dit betoverende voorlaatste werk te regisseren, een herbewerking van de tweeluikvorm waarmee hij pionierde in stille Lang-klassiekers als Die Spinnen; Dr. Mabuse, der Spieler.; en Die Nibelungen. Hoewel op het moment van de release geen omsluitende titel werd gegeven aan wat in feite één enkele film van meer dan drie uur is die in tweeën is gesplitst, bleek het werk dat in de moderne tijd "het Indische epos" is gaan heten (bestaande uit Der Tiger von Eschnapur en Das indische Grabmal) één van de avontuurlijkste prestaties van de legendarische regisseur te zijn. Het was ook een van de populairste successen die Lang in zijn geboorteland zou beleven.
 
Een Duitse architect (Paul Hubschmid) krijgt van een Indiase maharadja (Walter Reyer) de opdracht een tempel te bouwen op zijn paleisachtige terrein. Nadat ze het leven hebben gered van een betoverende danseres (Debra Paget) op wie de maharadja een oogje heeft, wordt het paar in een gevaarlijk doolhof van valstrikken getrokken, misschien wel de zuiverste verwezenlijking van Langs obsessie met een labyrintisch 'huis van valstrikken' - dat wil zeggen, de mens die het noodlot uitdaagt.
 
Net als Lang's volgende laatste werk Die 1000 Augen des Dr. Mabuse, het Indiase epos, is nieuw terrein voor de regisseur, omdat het de über-melodramatische teneur van zijn vroege films aanneemt, terwijl het de kleuren van zijn emulsie aanzet tot een luguber, soms gasachtig palet. In het kielzog van The River (Renoir), India matri bhumi (Rossellini) en Black Narcissus (Powell & Pressburger), staat het ook tussen de opmerkelijke bijdragen halverwege de eeuw van de grootste Westerse filmmakers die India hebben verkend.