Norman Wisdom (1915-2010) was een Engelse komiek die in 1953 zijn debuut op het witte doek maakte en wiens films in de jaren 60 populairder waren dan die van James Bond. Eigenlijk speelde hij in elk van zijn films hetzelfde typetje: het goedbedoelende maar onhandige grote kind die er zijns ondanks steeds in slaagt om overal waar hij komt en alles waar hij aan begint in chaos om te toveren, maar die op het einde natuurlijk toch de tegenstander (vaak het grootkapitaal of een andere autoriteit met pretenties) de baas wordt en soms ook nog het meisje krijgt. Deze twee films stammen uit het midden van de jaren 60 en behoren tot zijn betere werk. In "The early bird" (de favoriete Wisdom-komedie van deze recensent) is hij een klein melkboertje wiens manier van huis-aan-huis-bezorging (met behulp van een oud paard dat natuurlijk moeite heeft met alle op- en aflopende straten) plotseling moet opboksen tegen een gemotoriseerde concurrent die bovendien niet vies is van een gemene streek. In feite is deze plot niet meer dan een excuus voor een aantal lang (en goed) uitgewerkte scènes waarin Wisdom zijn onhandigheid botviert op een goed onderhouden tuin, een fraaie golfbaan en de fabriek van het zijn grote tegenstrever. In de andere film "Press for time" komt hij terecht in een klein kuststadje waar hij warempel als politiek journalist aan de slag kan, en wanneer blijkt dat er een flinke strijd tussen twee onverzoenlijke partijen woedt komt hij daar natuurlijk middenin. Ook hier zijn de misverstanden en de catastrofes niet van de lucht, zoals blijkt uit scènes waarin hij in een bus een vermeende fietsendief achtervolgt of waarin hij er niet in slaagt om zijn fiets door een kamer te rijden zonder zelf in de kroonluchter te belanden. Simpele, kluchtige humor kortom, waarbij het duidelijk is waar de sympathie van de kijker ligt, en wie er gevoelig voor is zal regelmatig kunnen lachen om Wisdoms talent voor fysieke komedie en algehele ontregeling van het sociale verkeer. Misschien niet meer van deze tijd, maar de charme van deze films is ook juist dat ze een humor en een Engeland van vroeger laten zien, toen beide nog eenvoudig en overzichtelijker waren. De twee films staan in het beeldformaat 1.33:1 op DVD, dus merkwaardig genoeg íéts versmald ten opzichte van het oorspronkelijke 1.66:1 (maar dat zie je wel vaker bij de transfer van oudere Engelse films), en zijn Engels ondertitd; "The early bird" bevat tevens een (niet ondertitelde) commentaartrack waarin Wisdom door een filmhistoricus wordt ondervraagd. Het geluid is goed en helder, de kleuren zijn warm en vriendelijk, en de enige bonus bij beide films is de bioscooptrailer, hoewel je bij "Press for time" ook nog wel als bonus zou kunnen noemen dat daarin Helen Mirren haar filmdebuut maakt – tien seconden in beeld als deelneemster aan een Miss-verkiezing in een bikini! Al met al twee leuke Engelse films uit het voorbije tijdperk van de "zaterdagmiddaghumor", heerlijk vermaak voor wie er nog altijd om kan lachen.